Day 12

Ne gelen var ne giden. Kimse uğramaz oldu artık. Bir neden yada bir kişi için mi yazarsın sen diye bir soru sorsam kendime, belki bu saçma düşüncemden uzaklaşırım. Okunması için mi yazarız, duyulması için mi konuşuruz, dikkat çeksin, farkında olsun insanlar 'ben de varım, yanınızdayım' dediğimi. Sanmıyorum. Yalnız olmanın verdiği soğuk ama rahatlatıcı, çoğu zaman sıkıcı etkilerini seviyorum. En azından başkasını değil, kendi kendimi kandırıyorum.

Tear Drop u yeni aldığım keyboardum da gothic bir parça haline getirdim. Tanıştığım insanları da farklı olarak düşünüyorum bazen. Hayatımdaki yerlerini değiştiriyorum, elbiselerini değiştirir gibi. Acaba nasıl durdu diye aynanın karşısına geçip, lavuk bir gülümseme ile gözlerime bakıyorum, baştan aşağıya süzüyorum. Ardından, yine yırtılmış kahverengi pantolonumu giyip, çıplak bedenimi tozlanmış yatağa fırlatıyorum. Herkes olduğu yerde kalsın, kendileri bir değişiklik istmedikleri sürece.

Göz kapaklarımdaki seğirme uykunun habercisi olsa gerek. Onu dinlesem fena olmaz...